آشنایی با HIV

ویروس HIV به سیستم ایمنی بدن حمله میکند و اگر زود تشخیصی داده نشود ممکن است منجر به ایدز شود.

کسانی که ناقل ویروس HIV هستند آن را تا آخر عمر دارند اما با مراقبت های پزشکی کنترل میشود.

کسانی که درمان موثر HIV را دریافت میکنند به عمر طولانی و سالم خود و سلامت شرکای خود کمک شایانی میکنند.

داروهایی که برای درمان عفونت HIV به کار می روند می توانند منجر به بروز عوارض جانبی شوند. شایع ترین عوارض جانبی عبارت است از تهوع، اسهال، سردرد و درد ماهیچه ای. عوارضی که کمتر شایع است عبارت است از، آسیب کبدی و مشکلاتی در استخوان ها.

عفونت HIV در اواخر دهه 1800 از نوعی شامپانزه افریقای مرکزی به انسان منتقل شده است.

نسخه شامپانزه ای این ویروس SIV نام دارد. طی چند دهه این ویروس در سراسر آفریقا پخش و سپس به سایر نقاط دنیا منتقل شد.

تنها راه برای تشخیص ابتلا به ویروس HIV انجام آزمایش است.(و از روی تعداد گلوبول های سفید نمی توان به مبتلا بودن یا نبودن فرد پی برد)

اکثر افراد در عرض 2 تا 4 هفته پس از عفونت علائمی شبیه آنفولانزا دارند. علائم ممکن است چند روز یا چند هفته طول بکشد. داشتن این علائم به تنهایی به معنای ابتلا به HIV نیست. سایر بیماری ها می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند. برخی افراد اصلا علائمی ندارند.

ایدز زمانی اتفاق می افتد که تعداد سلول های CD4 به زیر حد معینی سقوط کند و شخص به بیماری هایی مبتلا شود که در حالت معمول سیستم ایمنی انسان می تواند با این بیماری ها مبارزه کند مانند:  پنومونی، برخی از انواع سرطان ها و عفونت های مضر.

ماه ها و سالها طول میکشد تا ویروس HIV به ایدز تبدیل شود و در این مدت ممکن است فرد متوجه ابتلا به این ویروس نشود.

HIV می تواند کنترل شود اما درمان قطعی ندارد. داروهای ضد HIV می تواند به افراد کمک کند تا مدت ها سلامت خود را حفظ کنند و شانس انتقال ویروس به دیگران را کاهش می دهد. اما شواهدی مربوط به واکسن پیشگیری از عفونت HIV در دست نیست.

راه های اصلی انتقال HIV:

رابطه جنسی محافظت نشده

تزریق خون و یا فرآورده های خونی آلوده

از مادر آلوده به جنین در طول حاملگی

زایمان و شیردهی

استفاده از وسایل تزریق مشترک که قبلا توسط یک فرد مبتلا استفاده شده است.

احتمال سرایت اچ آی وی در هر بار آمیزش واژنی بدون محافظت از زن مبتلا به مرد 4 در ده هزار و از مرد مبتلا به زن 11 در ده هزار است که رابطه محافظت شده خطر را یک پنجم می کند. بدون انزال فقط خطر سرایت از مرد به زن کمتر می شود (8 در ده هزار)

درصورتیکه رابطه جنسی شما محافظت شده نباشد و کمتر از 72 ساعت از آن بگذرد هرچه سریع تر به مرکز مشاوره بیماری های رفتاری مراجعه کنید تا در صورت نیاز برای پیشگیری از ابتلا به اچ ای وی برای شما درمان پیشگیرانه آغاز شود.

 

اچ آی وی ویروسی نیست که از طریق آب، غذا و هوا منتقل شود، و بتواند بیرون از بدن انسان زیاد زنده بماند. بنابراین ویروس اچ آی وی از طریق تماس های عادی اجتماعی مانند بوسیدن، دست دادن، سرفه و کارد و چنگال مشترک، از یک فرد به فرد دیگر منتقل نمی شود.

اچ آی وی زمانی که در معرض هوا قرار می گیرد سریعا می میرد، و ترشح مایعات نیز زمانی فرد را مبتلا می کند که به درون جریان خون راه پیدا کند.

دوره پنجره در زمان ناقل بودن این ویروس موقعی است که ویروس در بدن هست ولی آزمایش پادتن منفی است بنابراین شخص به اشتباه سالم پنداشته می شود. حداکثر طول این دوره عمدتا بین سه هفته تا سه ماه پس از ورود ویروس به بدن است.

تست رپید و الایزا هر دو برای بررسی پادتن اچ آی وی هستند و از تکنیکهای مشابهی استفاده می کنند که در گزینه نخست سریعتر پاسخ حاضر می شود و گزینه دوم در تشخیص موارد مثبت دقیقتر است. پی سی آر برای بررسی وجود قطعات ماده ژنتیک ویروس در خون به کار می رود و با این که زودتر از آن دو می تواند انجام شود به دلیل دقت کمتر باید نتایجش با انجام آزمایش الایزا تأیید شود.

وسترن بلات آزمایش تاییدی است که در صورت مثبت شدن الایزا انجام می شود. علل مختلفی ممکن است در ایجاد پاسخ نامعین در وسترن بلات نقش داشته باشند: بیماریهای خود ایمنی (لوپوس، سیوگرن،…)، عفونت با HTLV، جذام، سرطانها، اوایل سروکانورژن، ایدز پیشرفته، HIV-2 و …مشکلات کیت و خطای آزمایشگاهی.

نتیجه مثبت از هر آزمایشی نه تنها آزمایش سریع، با آزمایشهای دیگر باید تایید شود.چون امکان مثبت کاذب بودن در کشور ما زیاد است (بیش از 90 درصد). در آزمایش‌های سریع (Rapid Test) چون فرصت چندانی برای واکنش مواد وجود ندارد، دوره پنجره طولانی تر است و نتیجه منفی 3 ماه بعد از رفتار پرخطر نتیجه آن قطعی است. دوره پنجره برای الایزای نسل 4 کوتاهتر است و نتیجه منفی پیش از یک ماه قطعی تلقی می شود.

آزمایش اچ آی وی یک آزمایش کاملا داوطلبانه است و به صورت خودکار و اجباری در ازمایشات بررسی نمیشود

 

بایدها و نبایدهای استفاده از قرص ضد اسهال

اسهال چیست و چگونه ایجاد می‌شود؟

بهتر است قبل از بررسی انواع داروی ضد اسهال، تعریفی از اسهال داشته باشیم و مکانیسم‌هایی که موجب ایجاد اسهال می‌شوند. اسهال، یعنی مدفوع آبکی باشد و باعث شود که شما سه بار یا بیشتر در روز به دستشویی بروید. ممکن است دچار گرفتگی شکم شوید یا احساس ناراحتی در معده خود داشته باشید. چند نوع مختلف اسهال وجود دارد:

  • اسهال کوتاه مدت یا حاد معمولاً یک یا دو روز ادامه دارد.
  • اسهال مزمن به مدت 2-4 هفته ادامه دارد.
  • اسهال مداوم تکرار شود، یعنی علائم شما یک ماه یا بیشتر طول می‌کشد.

برخی از علل رایج ایجاد اسهال عبارتند از:

  • عفونت‌های ناشی از ویروس‌ها، باکتری‌ها یا انگل‌ها
  • داروها، از جمله آنتی بیوتیک
  • آلرژی یا حساسیت غذایی
  • سندرم روده تحریک پذیر (IBS)
  • بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو
  • بیماری سلیاک

اهمیت دانستن علل و انواع اسهال از اینجا مشخص می‌شود که هر نوع داروی ضد اسهال صرفاً کاربرد در درمان اسهال ناشی از یک علت خاص دارد. برای مثال داروی ضد اسهال ناشی از بیماری سیلیاک با اسهال عفونی تفاوت دارد و نباید به جای هم مصرف شوند.

لیست داروهای ضد اسهال

در زیر لیست مهم‌ترین و پرمصرف‌ترین داروهای ضد اسهال را با توجه به نوع کاربرد و مصرف مشاهده می‌کنید:

قرص دیفنوکسیلات

دیفنوکسیلات یک اپیوئید است که باعث می‌شود حرکات روده و دستگاه گوارش کاهش یافته و موادغذایی مدت بیشتری در دستگاه گوارش باقی بمانند و از این طریق آب و مواد قابل جذب آن‌ها جذب بدن شده و مدفوع سفت‌تر شود. دقت داشته باشید که در موارد اسهال عفونی، اسهال ناشی از بیماری‌های التهابی روده و موارد آلرژیک نباید این دارو مصرف شود.

قرص ضد اسهال لوپرامید

اين دارو گرچه اپيوئيد نيست اما به گيرنده هاي (رسپتورها) اپيوئيد وصل مي شود. این قرص نیز باعث مهار حرکات دستگاه گوارش می‌شود و یک ضد اسهال بزرگسالان می‌باشد. در مواردی که علت اسهال درونزاد باشد می‌توان از این قرص برای مهار اسهال استفاده نمود ولی در اسهال عفونی، اسهال ناشی از آنتی‌بیوتیک و اسهال ناشی از بیماری‌های التهابی روده نباید مصرف شود.

قرص ضد اسهال لوپرامید، یک ضد اسهال کارآمد است. اما موارد مصرف آن باید توسط پزشک تشخیص داده شود، در صورت مصرف در اسهال عفونی ممکن است به دلیل اوج گرفتن عفونت روده سوراخ شود و عوارض بسیار سنگینی ایجاد کند.

بیسموت ساب سالیسیلات

بیسموت ساب سالیسیلات برای درمان اسهال، سوزش سر دل و ناراحتی معده در بزرگسالان و کودکان 12 سال و بالاتر استفاده می‌شود. بیسموت ساب سالیسیلات در دسته‌ای از داروها به نام عوامل ضد اسهال قرار دارد. این دارو با کاهش جریان مایعات و الکترولیت‌ها به روده عمل می‌کند، التهاب داخل روده را کاهش می‌دهد و ممکن است ارگانیسم‌هایی را که می‌توانند باعث اسهال شوند را از بین ببرد.

ایلوکسادولین

ایلوکسادولین برای درمان سندرم روده تحریک‌پذیر همراه با اسهال در بزرگسالان استفاده می‌شود. ایلوکسادولین در دسته‌ای از داروها به نام آگونیست‌های گیرنده مو-اپیوئیدی قرار دارد و با کاهش فعالیت روده عمل می‌کند.

ریفاکسیمین

این دارو برای درمان اسهال ناشی از باکتری رایج به نام E. coli (“اسهال مسافرتی”) استفاده می‌شود و یک داروی ضد اسهال بزرگسالان به شمار می‌رود. در صورت تب یا اسهال خونی نباید از ریفاکسیمین استفاده کرد. ریفاکسیمین با توقف رشد باکتری‌ها کار می‌کند. این آنتی بیوتیک فقط عفونت‌های باکتریایی را درمان می‌کند. برای عفونت‌های ویروسی (مانند سرماخوردگی، آنفولانزا) کارایی ندارد. استفاده از هر آنتی‌بیوتیکی در مواقعی که نیازی به آن نیست، می‌تواند باعث شود که برای عفونت‌های بعدی کارایی نداشته باشد.

ریفاکسیمین همچنین برای درمان سندرم روده تحریک‌پذیر همراه با اسهال استفاده می‌شود. همچنین برای جلوگیری از مشکلات مغزی ناشی از بیماری کبدی (آنسفالوپاتی کبدی) نیز استفاده می‌شود.

درمان اسهال در کودکان و نوزادان

مهم‌ترین درمان ضد اسهال برای کودکان،جایگزینی مایعات از دست رفته است. همانگونه که در بالا ذکر شد، علل اسهال در کودکان نیز مانند بزرگسالان می‌تواند متفاوت باشد و هر علت درمان خاص خود را می‌طلبد. در کودکان به دلیل جثه کوچکتر، معمولاً خیلی زودتر از بزرگسالان، در اثر اسهال، دچار کمبود آب و الکترولیت می‌شوند و پایه درمان در کودکان جایگزینی این آب و املاح و رفع علت ایجاد اسهال است.

داروی او آر اس (ORS) یک داروی مفید ضد اسهال برای کودکان است و برای جایگزینی آب و الکترولیت‌ها بسیار مفید است. این دارو به شکل ساشه است و باید در آب حل شده و مصرف شود.

داروی ضد اسهال لوپرامید، برای کودکان زیر 6 سال معمولاً به صورت شربت تجویز می‌شود تا راحت‌تر بتوانند از آن استفاده نمایند ولی در افراد بیش از 6 سال تجویز ضد اسهال لوپرامید به فرم قرص یا شربت صورت می‌گیرد.

مصرف داروی ضد اسهال برای نوزاد و شیرخوار توصیه نمی‌شود. بروز اسهال در نوزادان و شیرخواران معمولاً متداول است و می‌تواند ناشی از عفونت باشد اما معمولاً علت برونزاد ندارد و باید به دستگاه گوارش نوزاد فرصت داد تا سازگاری لازم را با موادغذایی مختلف ایجاد کند. برای این منظور سعی کنید مایعات و شیر فراروان به کودک خود دهید، همچنین موادغذایی شیرین و اسهال‌زا را نیز محدود کنید.

دقت کنید که داروهای گفته شده در بالا به عنوان ضد اسهال برای نوزاد و شیرخوار کاربرد نداشته و می‌توانند عوارض بسیار زیادی را برای نوزاد و شیرخوار در پی داشته باشند.

درمان خانگی اسهال

مهم‌ترین اصل در درمان اسهال چه در کودکان و چه بزرگسالان، به جز مصرف داروی ضد اسهال، جبران آب و املاح از دست رفته است. برای این منظور سعی کنید سوپ، آبمیوه و مواد آبکی زیادی مصرف کنید، تا بدن با کمبود مایعات مواجهه نشود. همچنین برای درمان خانگی اسهال باید ببینیم که چه چیز هایی ضد اسهال هستند.

مواد غذایی حاوی فیبر و سبزیجات به دلیل هضم دیرتر و ناکامل، زمان بیشتری در دستگاه گوارش باقی می‌مانند و کمک می‌کنند که مواد‌غذایی دیگری که خورده شده نیز بهتر و کامل‌تر جذب شوند. بهترین مواد غذایی که به سفت‌تر شدن مدفوع شما کمک می‌کنند عبارتند از: سیب‌زمینی پخته، حبوبات و غلات، برنج کته، پروبیوتیک‌ها، پودر بلوط، انار و…

برای جبران آب و الکترولیت‌ها نیز می‌توانید از آب میوه‌های طبیعی استفاده کنید، سعی کنید از آبمیوه‌های صنعتی استفاده نکنید، چرا که با داشتن شکر زیاد خود موجب اسهال بیشتر می‌شوند.

تشخیص سلامت جنین در بارداری چطور است؟

سلامت جنین به چه صورت است؟

شاید مهم‌ترین نگرانی یک مادر باردار این است که بررسی سلامت جنین به چه صورت است، چه کاری باید انجام بدهد و چگونه می‌تواند از سلامت جنینش مطمئن باشد. سلامت جنین در دوران بارداری مستقیماً با وضعیت سلامت مادر ارتباط دارد.

در طی دوران بارداری چندین بررسی پاراکلینیکی و معاینه‌ای باید انجام شود تا از وضعیت سلامت جنین اطمینان حاصل شود. یک سری از این بررسی‌ها مستقیماً سلامت جنین را ارزیابی می‌کنند؛ درحالی‌که، تست‌های دیگر با بررسی یک سری از فاکتورهای سلامتی مادر، که مستقیماً بر سلامت جنین تأثیر دارند، به بررسی سلامت جنین اقدام می‌کنند.

در هر کشور باتوجه‌به سیاست‌های سلامت آن کشور، ممکن است در انجام‌دادن انواع تست سلامت جنین تفاوت‌هایی وجود داشته باشد و مواردی اجباری یا اختیاری باشند یا اینکه برای سنجش از موارد دیگری استفاده شود. اما درمجموع، در دوران بارداری تست‌های تشخیصی لازم شامل: سونوگرافی، 2 یا 3 مرحله غربالگری ناهنجاری‌های جنینی، تست‌های ارزیابی سلامت مادر و بررسی سلامت جنین هستند که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت.

سونوگرافی سلامت جنین برای چیست؟

در سونوگرافی از امواج اولتراسوند که برای جنین و مادر بی‌خطر هستند استفاده می‌شود و تصویری از جنین ایجاد می‌شود که پزشک با بررسی این تصویر می‌تواند مواردی را بررسی کند. در طی دوران بارداری حداقل 4 بار باید سونوگرافی انجام شود:

  • هفتۀ 8: در این نوبت سونوگرافی سن بارداری تعیین می‌شود و ضربان قلب جنین نیز تشخیص داده می‌شود؛
  • هفتۀ 12: در این سونوگرافی با بررسی ضخامت پشت گردن جنین وجود یا عدم وجود یک سری از ناهنجاری‌های جنینی بررسی می‌شود؛
  • هفتۀ 18ـ22: در این نوبت تمام ارگان‌های جنین ارزیابی و بررسی می‌شوند؛
  • هفتۀ 32: در این سونوگرافی نیز عضو نمایشی جنین برای زایمان مشخص می‌شود و بر اساس آن نوع زایمان تعیین می‌شود.

دقت داشته باشید که، ممکن است بر اساس صلاحدید پزشک نیاز باشد یک سونوگرافی تکرار شود یا چند بار دیگر در مراحل دیگری سونوگرافی انجام شود.

تست سلامت جنین

از هفتۀ 17ـ20 حرکات جنین حس می‌شوند و در واقع بهترین تست سلامت جنین نیز شمارش همین حرکات است. مادر به پهلوی چپ دراز می‌کشد و اگر در مدت یک ساعت 4 حرکت حس کند، مشکلی وجود ندارد. (در بعضی منابع تعداد حرکات متفاوت ذکر شده است. همچنین بهتر است قبل از شمارش مادر گرسنه نباشد و قندخونش افت نکرده باشد.)

در مواردی که مادر متوجه کاهش حرکات جنین شده باشد دو تست سلامت جنین انجام می‌شوند که پزشک یا تکنسین آموزش‌دیده در کلینیک یا بیمارستان باید انجام دهند. این دو تست NST و Biophysical Profile Score (BPS) هستند. در تست NST با استفاده از یک دستگاه، که مانند دستگاه ثبت نوار قلب است، ضربان قلب جنین بررسی می‌شود. در طی تست NST می‌توان از سلامت جنین در آن لحظه مطمئن شد. درصورتی‌که، نتایج این تست نرمال نباشند تست BPS انجام می‌شود.

تست سلامت جنین BPS توسط پزشک و با دستگاه سونوگرافی انجام می‌شود. در طی این تست سلامت جنین، حرکات جنین، تون عضلانی جنین، تنفس جنین و مایع آمنیوتیک سنجیده می‌شوند و باتوجه‌به وضعیت موجود امتیاز داده می‌شود و اگر مجموع امتیازها بالای 6 شود، جنین سالم است.

تست‌های دیگری برای بررسی سلامت جنین نیز ممکن است درصورت نیاز انجام شوند. این سه مورد که ذکر شد، متداول‌ترین تست‌های بررسی سلامت جنین هستند

آزمایش سلامت جنین برای چیست؟

علاوه بر تست‌ها و سونوگرافی که گفته شد، در دوران بارداری یک سری آزمایش‌ها نیز انجام می‌شود و شاید این سؤال برایتان پیش آمده باشد که این آزمایش سلامت جنین برای چیست؟

این آزمایش‌ها برای بررسی ناهنجاری‌های کروموزومی و نقائص لوله عصبی جنین انجام می‌شوند و مهم‌ترین چیزی که بررسی می‌شود سندرم داون است. این تست‌ها در سه ماهۀ اول (اغلب هفته 11) و سه ماهۀ دوم انجام می‌شوند. مواردی که سنجیده می‌شوند سطوح آلفافیتوپروتئین، اینهیبین A، βhcg، PAPP-A و MSAFP هستند.

نتایج این تست‌ها به همراه نتایج سونوگرافی که در این مرحله انجام می‌شوند می‌توانند تا حد زیادی ناهنجاری‌های مختلفی را غربالگری کنند. توجه داشته باشید که ممکن است موارد دیگری نیز سنجیده شوند.

آزمایش‌ها و تست‌هایی که مادر را بررسی می‌کنند

همان ‌طور که گفتیم وضعیت سلامتی مادر نقش مهمی در تعیین وضعیت سلامت جنین دارد. سن بالای مادر، بیماری‌های زمینه‌ای مادر مانند فشارخون و دیابت و سابقۀ خانوادگی ناهنجاری‌های جنینی، ضرورت انجام تست‌های تشخیصی مختلفی را ایجاد می‌کنند.

در اولین مراجعۀ مادر باردار به پزشک باید موارد زیر انجام شوند:

  • آزمایش CBC برای بررسی سلول‌های خونی مادر و وجود کم‌خونی؛
  • تعیین گروه خونی مادر و Rh؛
  • تست VDRL یا RPR برای غربالگری سیفلیس؛
  • HBsAg برای هپاتیت؛
  • آنتی‌بادی‌های علیه سرخجه و HIV؛
  • بررسی قندخون ناشتا و HbA1c برای بررسی وجود دیابت یا اگر مادر به دیابت مبتلاست، بررسی وضعیت قندخون او؛
  • آزمایش کامل ادرار و درصورت نیاز کشت ادرار.

وضعیت فشارخون مادر نیز باید دقیقاً ارزیابی شود خصوصاً اگر مادر به فشارخون مبتلا باشد. درصورتی‌که مادر به بیماری‌های دیگری مبتلا باشد یا علائم خاصی داشته باشد ممکن است نیاز به انجام‌دادن تست‌های دیگری باشد.

دیابت و فشارخون

دیابت و فشارخون مادر در دوران بارداری بسیار حائز اهمیت هستند؛ چراکه درصورت کنترل‌نکردن علاوه بر ایجاد ناهنجاری‌ها می‌توانند سلامت مادر و جنین را به خطر بیندازند.

مادر اگر قبل از بارداری به دیابت یا فشارخون مبتلا باشد، معمولاً خطر عوارض کم‌تر است. اما، گاهی مادر در ضمن حاملگی و در اثر حاملگی به دیابت یا فشارخون مبتلا می‌شود که در این حالت دیابت بارداری یا فشارخون بارداری نام می‌گیرد.

درصورتی‌که، سابقۀ خانوادگی فشارخون یا دیابت در مادر وجود داشته باشد یا مادر خود به دیابت و فشارخون مبتلا باشد یا اینکه در حاملگی‌های قبلی دیابت بارداری یا فشارخون بارداری داشته باشد باید با دقت بسیار بیشتری قندخون و فشارخون او ارزیابی شود.

سخن پایانی

مواردی که ذکر شد تست‌ها و آزمایش‌های متداولی است که برای بررسی سلامت جنین و مادر در دوران بارداری انجام می‌شود. حال گاهی شرایطی پیش می‌آید که ممکن است تست‌های تشخیصی دیگری برای بررسی سلامت جنین انجام شوند. مانند نمونه‌برداری از مایع آمنیوتیک و بررسی آن.

جنین بسیار آسیب‌پذیر است و کوچک‌ترین موارد روی سلامت آن تأثیر می‌گذارند. باید ویزیت‌های دوره‌ای مادر و تست‌هایی که پزشک درخواست می‌کند مرتباً و کامل انجام شوند و در دوران بارداری و پس از آن باید به‌خوبی از جنین و مادر مراقبت کرد. همان ‌قدر که تولد یک نوزاد با ناهنجاری‌های کروموزومی هزینه‌های مادی و روانی زیادی را بر خانواده و جامعه تحمیل می‌کند؛ تولد یک نوزاد سالم امید و انرژی را به یک خانواده اهدا می‌کند.

واریس چیست ؟ اهمیت تشخیص و درمان آن

واریس یکی از مشکلات شایع در بسیاری از افراد است که می‌تواند به دلایل کم‌خطر مانند ایستادن طولانی‌مدت یا وجود سرطان ایجاد شده باشد.

واریس چیست؟

پیش از اینکه به بررسی‌ علل و درمان واریس بپردازیم بهتر است ابتدا ببینیم که، اصلاً واریس چیست. واریس عبارت است از بزرگ و دردناک‌شدن سیاهرگ‌های بدن که بیشتر در سطح پوست ساق پا و ران دیده می‌شود و اختلال بسیار شایعی در جمعیت عمومی بوده به‌طوری‌که 2۵ درصد یا یک‌چهارم افراد به آن مبتلا می‌شوند و در خانم‌ها از شیوع بالاتری برخوردار است. در ایالات‌متحده نزدیک به ۴0 درصد مردم به بیماری‌های مربوط به ناکارآمدی مزمن رگ‌ها مانند واریس مبتلا هستند.

علت رگ‌ واریسی چیست؟

در ساختمان سیاهرگ‌های بزرگ بدن ما دریچه‌هایی معروف به دریچه‌های لانه‌کبوتری وجود دارد که به‌صورت یک‌طرفه عمل کرده و تنها اجازه عبور خون به سمت قلب را می‌دهند.

در کنار این دریچه‌ها، عضلات ساق و ران پا با عمل انقباضی خود به دیواره این سیاهرگ‌ها فشار آورده و جریان خون را به سمت قلب تقویت می‌کنند و نیز ضربان سرخرگ‌های کنار سیاهرگ منجربه حرکت خون به سمت بالا و قلب می‌شود. به همین دلیل، قطعاً احساس سنگینی و پرخونی در پاها را پس از یک پیاده‌روی طولانی یا ایستادن و کارکردن برای چندین ساعت تجربه کرده‌اید.

اگر به دلایل مختلف، مانند ایستادن طولانی‌مدت، سابقۀ خانوادگی و سن، چاقی، حاملگی، یائسگی یا وجود یک لخته در سیاهرگ‌های پا، جریان طبیعی خون به سمت بالا مختل شود، خون در رگ تجمع پیدا کرده و به جدار سیاهرگ فشار وارد می‌کند و باعث فاصله‌گرفتن لبه‌های دریچۀ لانه‌کبوتری از یکدیگر می‌شود.

این امر باعث تغییر شکل سیاهرگ از حالت لوله‌مانند به شکل یک کیسۀ بزرگ شده و سیاهرگ را برای انتقال جریان خون بی‌کفایت می‌کند. اشکالات ساختاری سیاهرگ‌ها، ژنتیک و جراحی‌های ارتوپدی یا عروقی در پا نیز یک عامل خطر مهم در ابتلا به واریس در آینده به حساب می‌آید.

تشخیص واریس پا

تشخیص واریس پا چندان دشوار نیست. در واقع برای تشخیص از علائم واریس پا کمک گرفته می‌شود و وجود این علائم در یک فرد تشخیص واریس پا را قطعی می‌کند. البته این توضیح لازم است که، واریس علاوه بر پا در جاهای دیگر بدن هم ممکن است ایجاد شود؛ اما، به‌دلیل تأثیر جاذبه بر روی پا معمولاً بیشتر در پا ایجاد می‌شود. مشاهده رگ‌های بدشکل و پیچ‌و‌تاپ خورده به‌خصوص در پاها مهم‌ترین علائم واریس پا هستند و به احتمال زیاد نشان‌دهندۀ واریس‌اند.

علاوه بر شکل ظاهری رگ‌ها، درد و تورم و قرمزی در اطراف رگ‌های برجسته‌شده نیز مشهود است. خارش نیز یک علامت شایع در واریس بوده که علت آن خروج هموگلوبین از خون و جدار رگ و ورود آن به فضای میان بافتی و اطراف سلول‌ها است.

تشخیص واریس چه اهمیتی دارد؟

آنچه در بررسی سیاهرگ‌های واریسی اهمیت بیشتری دارد تشخیص و یافتن علت زمینه‌ای ایجاد واریس است. در واقع عوامل بسیاری در یک طیف کم‌اهمیت تا مهم و خطرآفرین برای واریس یک بیمار می‌تواند مطرح باشد.

وجود بدخیمی یا سرطان می‌تواند خود را به‌صورت رگ‌های واریسی در پا نشان بدهد. همچنین یکی از علل مهم واریس وجود لخته‌های خون در سیاهرگ‌های عمقی پا است که بالقوه خطرآفرین هستند.

پزشک باید در قدم اول پس از شرح‌حال و معاینه اندام تحتانی بیمار، در هر دو حالت خوابیده و ایستاده، اقدام به انجام‌دادن سونوگرافی یا ونوگرافی از سیاهرگ‌های پا کند. نوعی از سونوگرافی به‌نام «سونوگرافی داپلر» یک روش مناسب، کم‌هزینه و غیرتهاجمی برای ارزیابی جریان خون در سیاهرگ‌های عمقی است.

درصورت وجود لخته، که باعث انسداد جریان خون در سیاهرگ شده باشد، پزشک قادر به تشخیص آن خواهد بود و اقدامات درمانی مناسب را مانند تجویز داروهای ضدانعقادی برای بیمار انجام خواهد داد. در روش ونوگرافی ماده‌ای رنگی به داخل جریان خون تزریق شده و با اشعۀ X تصویربرداری انجام می‌شود.

 درمان واریس

معمولاً ترجیح و انتخاب اول پزشکان در مواجهه با واریس درمان محافظه‌کارانه است؛ چراکه جراحی و مداخله تهاجمی در کنار مزایای خود همواره معایب بزرگی نیز دارد و احتمال عود واریس نیز کماکان وجود خواهد داشت.
اولین توصیه به بیماران مبتلا برای درمان واریس تغییر در روش زندگی و عادات تغذیه‌ای است. ترک سیگار، کنترل چاقی، ورزش منظم و عدم ایستادن‌های طولانی‌مدت نتایج سودمندی به دنبال خواهد داشت. در زیر روش‌های درمانی اصلی واریس را می‌بینید.

عوارض مصرف بی رویه استامینوفن

استامینوفن چیست؟

استامینوفن در آمریکا بیشتر با نام تجاری تایلنول (Tylenol) شناخته می‌شود. دارویی است که عمدتاً به‌عنوان تب‌بر و مسکن در همۀ سنین اعم از نوزادان، کودکان و بزرگسالان کاربرد دارد.

استامینوفن دارویی مفید و پرکاربرد است که می‌توان آن را بدون نسخه (Over the Counter) از داروخانه‌ها تهیه کرد؛ اما، باید در نظر داشت که مصرف بیش از حد استامینوفن می‌تواند به کبد آسیب جدی بزند.

حداکثر دوز مجاز روزانه استامینوفن چقدر است؟

سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) توصیه می‌کند که مصرف روزانۀ استامینوفن در یک فرد سالم بزرگسال نباید از ۴۰۰۰ میلی‌گرم یا ۴ گرم در روز تجاوز کند.

متأسفانه فاصله بین حد مجاز مصرف روزانۀ دارو و میزانی که به کبد آسیب می‌زند بسیار اندک است و همین امر عامل بسیاری از مسمومیت‌ها با استامینوفن است. به همین دلیل، کمپانی سازندۀ تایلنول سقف مصرفی روزانۀ استامینوفن را از ۴۰۰۰ میلی‌گرم به ۳۰۰۰ میلی‌گرم کاهش داده است که داروسازان و پزشکان بسیاری با آن موافقت کرده‌اند.

در بعضی از افراد، میزان مجاز مصرف روزانه از این هم کمتر است. برای مثال، افراد مبتلابه بیماری‌های کبدی، کسانی که روزانه بیش از حد معمول از نوشیدنی‌های الکلی استفاده می‌کنند و کسانی که با داروی ضدانعقاد وارفارین درمان می‌شوند ممکن است سریع‌تر دچار آسیب کبدی ناشی از مصرف استامینوفن شوند و باید استامینوفن را با احتیاط بیشتری مصرف کنند.

مصرف زیاد قرص استامینوفن

استامینوفن درکل یک داروی نسبتاً ایمن است؛ اما درصورتی‌که، در مصرف آن زیاده روی شود باعث ایجاد آسیب‌های جدی به سلامت بدن می‌شود.

خوردن قرص استامینوفن به تعداد زیاد و یک‌باره می‌تواند موجب مسمومیت شود که بسیار خطرناک است. همچنین خوردن قرص استامینوفن به تعداد زیاد در زمان طولانی باعث ایجاد مسمومیت حاد نمی‌شود؛ اما، به کبد و کلیه و ارگان‌ها دیگر بدن آسیب می‌زند.

علائم و عوارض خوردن تعداد زیاد قرص استامینوفن

علائم مصرف بیش از حد (Overdose) استامینوفن معمولاً شامل بی‌اشتهایی، حالت تهوع، استفراغ و درد در قسمت راست و بالای شکم است.

اگرچه مشکلات ناشی از مصرف استامینوفن در بیشتر موارد درمان‌پذیر است. گاهی اوقات مصرف بیش از حد این دارو می‌تواند به نارسایی کبد بینجامد که درصورت درمان‌نشدن سریعاً می‌تواند باعث مرگ بیمار شود.

شخصی که استامینوفن بیش از حد مصرف کرده است معمولاً نیاز به بستری در اورژانس یا بیمارستان و انجام تست خون جهت تعیین سطح استامینوفن در خون و سایر آزمایش‌های کبدی دارد. درمان می‌تواند شامل شستشوی معده، تجویز سرم و داروهایی باشد که به دفع سریع‌تر استامینوفن از بدن کمک کند.

عوارض مصرف طولانی‌مدت استامینوفن

استامینوفن، بعد از مصرف و جذب، در کبد پردازش و متابولیزه می‌شود و درنهایت از طریق کلیه دفع می‌شود. در حالت عادی در اشخاصی که سالم هستند مصرف دوزهای پایین این دارو مشکلات جدی ایجاد نمی‌کند. اما، در کسانی که بیماری کبدی، کلیوی یا گوارشی دارند مصرف این دارو حتی در دوزهای پایین هم می‌تواند آسیب برساند.

استامینوفن باعث مهار تولید و ایجاد یک سری فاکتورهای محافظت‌کنندۀ معده می‌شود. مصرف طولانی‌مدت استامینوفن و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی دیگر، مثل پروفن، باعث آسیب‌پذیری بیشتر معده شده و در طولانی‌مدت ممکن است موجب خونریزی و زخم معده شوند.

همچنین دفع متابولیت‌های استامینوفن از کلیه و اثری که خود دارو بر عروق کلیه دارد، درصورت مصرف طولانی‌مدت، باعث ایجاد آسیب به کلیه می‌شود که حتی می‌تواند به نارسایی کلیه بینجامد. افرادی که فشارخون و بیماری زمینه‌ای کلیوی دارند باید در مصرف این‌گونه داروها حساسیت بیشتری داشته باشند.

دلایل عمدۀ مصرف بیش از حد و مسمومیت با استامینوفن چیست؟

مهم‌ترین دلیل، مصرف هم‌زمان چندین داروی مختلف است که هر کدام شامل مقداری استامینوفن هستند. در حدود ۶۰۰ داروی متفاوت وجود دارند که حاوی استامینوفن‌اند که بسیاری از آن‌ها مانند داروهای سرماخوردگی، تب‌بر یا مسکن بدون نسخه تهیه می‌شوند.

از جمله می‌توان به داروهای سرماخوردگی مانند Theraflu، DayQuill، NyQuil، Dimetapp اشاره کرد که بسیاری از افراد از وجود استامینوفن در آن‌ها بی‌اطلاع هستند و ممکن است این داروها را همراه سایر مسکن‌های حاوی استامینوفن استفاده کنند.

دلیل دیگر نوشیدن الکل است. افرادی که باید روزانه داروهای حاوی استامینوفن مصرف کنند بهتر است از نوشیدن الکل زیاد اجتناب کنند؛ چون مصرف هم‌زمان استامینوفن و الکل خطر آسیب کبدی را بالا می‌برد.

خودکشی با استامینوفن

یک دلیل دیگر از مصرف زیاد و یک‌باره استامینوفن اقدام به خودکشی است که ممکن است با استامینوفن به تنهایی یا با ترکیبی از قرص‌های مختلف انجام شود. درصورتی‌که دوز مصرفی استامینوفن بالا باشد و شخص دیر به مرکز درمانی منتقل شود معمولاً آسیب‌های بسیار جدی و برگشت‌ناپذیری ایجاد می‌شود.

ممکن است فردی به قصد جلب‌توجه، با این تفکر که استامینوفن داروی بی‌خطری است، اقدام به خودکشی کند که درصورت مصرف دوز بالای استامینوفن اتفاقاً این دارو بسیار خطرناک است و موجب بستری در icu و حتی مرگ می‌شود.

برای پیشگیری از مشکلات ذکرشده چه باید کرد؟

همواره برچسب داروها را به دقت مطالعه کنید تا از وجود استامینوفن در آن‌ها آگاه شوید و داروهایی که هم‌زمان حاوی استامینوفن هستند مصرف نکنید.

درمورد داروهای بدون نسخه(Over the Counter) ، قسمت Active Ingredient را بخوانید که معمولاً لغت Acetaminophen در آن به‌صورت درشت‌تر یا های‌لایت چاپ شده است.

اگر استامینوفن را به‌عنوان مسکن مصرف می‌کنید و با وجود مصرف بالاترین حد مجاز هنوز درد دارید، هرگز دوز مصرفی داروی تجویز‌شدۀ خود را بدون مشورت با پزشک معالج یا دکتر داروساز بالا نبرید.

اگر شک دارید که دو دارو که باید هم‌زمان مصرف کنید حاوی استامینوفن هستند، حتماً با دکتر داروساز مشورت کنید. آخرین توصیه‌ای که درمورد همه داروها صادق است این است که، قرص‌های استامینوفن را در قوطی‌های دربسته و دور از دسترس کودکان قرار دهید.

برای پیشگیری از آسم چه باید کرد؟

آسم یک بیماری تنفسی است که بسیار شایع است و افراد زیادی در سراسر جهان به این بیماری مبتلا هستند. این بیماری اغلب با حملات تنگی نفس و سرفه نمایان می‌شود.

سطوح پیشگیری بیماری آسم

درحقیقت پیشگیری از آسم به دو جنبۀ کلی، پیشگیری از ابتلا به آسم و پیشگیری از بروز حملات آسم (مدیریت بیماری) تقسیم می‌شود.

بیماری آسم کاملاً قابل پیشگیری نیست؛ چراکه ویژگی‌های ژنتیکی و عملکردی بدن در ابتلا به این بیماری نقش دارند. بااین‌حال می‌توان، با رعایت موارد زیر و کاهش مواجهه با عوامل خطرآفرین برای این بیماری، تا حدی از ابتلا به آسم پیشگیری کرد:

  • اجتناب از مصرف سیگار، قلیان و سایر دخانیات؛
  • استفاده از ماسک در هوای آلوده؛
  • پیشگیری از ابتلا به سرماخوردگی؛
  • دوری از مواد حساسیت‌زا

برای پیشگیری از آسم چه باید کرد؟

اکنون به بررسی چهار راهکار اساسی برای پیشگیری از بیماری آسم می‌پردازیم تا اهداف زیر حاصل شوند:

  • بیماری آسم غیرفعال باشد؛
  • بتوانید ورزش کنید؛
  • تمام شب بدون علائم آسم بخوابید؛
  • مرتباً به کار و تحصیل خود بپردازید؛
  • هیچ ویزیت اورژانسی نداشته باشید و بستری نشوید.

محرک‌های آسم خود را بشناسید و تماس با آن‌ها را به حداقل برسانید

اجتناب از محرک‌های حملات آسم بهترین راه برای کاهش نیاز شما به دارو و جلوگیری از حملات آسم است. ابتدا باید یاد بگیرید که این محرک‌ها چه هستند. هر زمان که دچار آسم شدید، به این فکر کنید که روز گذشته کجا بودید و چه می‌کردید.

برای مثال اگر به گرد و غبار حساسیت دارید، باید یک پوشش هواگیر در اطراف بالش و تشک خود قرار دهید. همچنین ممکن است بخواهید با پزشک خود درمورد درمان‌های آلرژی صحبت کنید که ممکن است به جلوگیری از علائم آلرژی کمک کند.

محرک‌های حملات آسم

شایع‌ترین مواردی که محرک بروز حملات آسم هستند عبارت‌اند از:

  • آلودگی هوا؛
  • آلرژی؛
  • هوای سرد؛
  • ویروس سرماخوردگی یا آنفولانزا؛
  • ورزش؛
  • سینوزیت؛
  • دود؛
  • عطرها.

داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف کنید

داروهای آسم معمولاً از طریق دستگاهی به نام نبولایزر استنشاق می‌شوند. برای اینکه دستگاه‌های استنشاقی به‌خوبی کار کنند باید از آن‌ها به‌درستی استفاده کنید. بیش از نیمی از افرادی که از دستگاه‌های استنشاقی استفاده می‌کنند به‌درستی از آن‌ها استفاده نمی‌کنند.

از پزشک خود بخواهید روش صحیح استفاده از دستگاه را به شما آموزش دهد و در هنگام آموزش دقت کافی داشته باشید و سعی کنید از صحیح‌بودن استفاده از دستگاه مطمئن شوید.

اغلب کسانی که به آسم مبتلا هستند باید چند نوع داروی مختلف مصرف کنند. البته کسانی که بیماری آن‌ها خیلی خفیف است ممکن است تنها نیاز به مصرف یک دارو داشته باشند. در مواقعی که تعداد داروهای شما زیاد است ممکن است در مصرف آن‌ها دچار اشتباه شوید. می‌توانید زمان مصرف داروهایتان را یادداشت کنید تا در موعد خود آن‌ها را مصرف کنید. مصرف صحیح و به‌موقع داروها یکی از مهم‌ترین کارها برای پیشگیری از بیماری آسم است.

ممکن است داروها برخی عوارض جانبی داشته باشند؛ اما، سود آن‌ها از عوارض جانبی‌شان بیشتر است. بااین‌حال درصورتی‌که هنگام مصرف داروهایتان دچار علائم بخصوصی شدید، حتماً این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید.

بیماری خود را بشناسید

دوره‌های حملات آسم تقریباً هرگز بدون هشدار رخ نمی‌دهند. برخی از افراد گروهی از علائم اولیه را تجربه می‌کنند، ازجمله:

  • سرفه؛
  • سفتی قفسه سینه؛
  • احساس خستگی؛
  • گیجی.

راه‌های هوایی مانند شاخه‌های یک درخت منشعب می‌شوند و راه‌های اصلی و بزرگ هوایی به زیرشاخه‌های زیادی منشعب می‌شوند. علائم اصلی و شدید آسم تا هنگامی که اغلب راه‌های هوایی مسدود نشده باشند ایجاد نمی‌شوند. علائم اولیه اغلب هنگامی رخ می‌دهند که گروه کمی از این راه‌های هوایی انتهایی درحال انسداد باشند. بنابراین مصرف داروها (خصوصاً آن‌هایی که حملات را تسکین می‌دهند) نقش مهمی در جلوگیری از بروز حملات دارند.

یک دستگاه ساده و جیبی به نام پیک فلومتر وجود دارد که می‌تواند به تشخیص تنگی در راه‌های هوایی، چند ساعت یا حتی چند روز قبل از احساس علائم، کمک کند. پیک فلومترها اشکال و سبک‌های مختلفی دارند. از پزشک خود بپرسید که کدام یک برای شما مناسب است. پزشک شما ممکن است تنگی راه‌های هوایی‌تان را به مناطق (سبز = ایمن، زرد = احتیاط، قرمز = اضطراری) تقسیم کند و برای شما برنامه‌ای تهیه کند. عدد پیک جریان به شما کمک می‌کند بدانید:

  • کدام دارو را مصرف کنید؛
  • چه مقدار مصرف کنید؛
  • چه زمانی آن را مصرف کنید؛
  • چه زمانی با پزشک خود تماس بگیرید؛
  • چه زمانی باید به دنبال مراقبت‌های اضطراری بود.

بدانید وقتی آسم شما بدتر می‌شود باید چه‌کاری انجام دهید

اگر برنامۀ مدیریت آسم خود را بشناسید و از آن پیروی کنید، دقیقاً می‌دانید که درصورت بروز یک حملۀ آسم یا اورژانس چه‌کاری باید انجام دهید.

در مواردی ممکن است نیاز باشد هرچه سریع‌تر به اورژانس مراجعه کنید. بعضی مواقع تنها مصرف داروهای مهارکنندۀ حملات کافی است. به‌هرحال حتماً این موارد را از پزشک خود سؤال کنید و از دستورات پزشک نیز کاملاً پیروی کنید.

واکسن برای پیشگیری از بیماری آسم

همان‌ گونه که گفتیم، سرماخوردگی و آنفولانزا از محرک‌های بیماری آسم هستند که می‌توان با پیشگیری از ابتلا به آن‌ها از بروز حملات آسم جلوگیری کرد.

آسم احتمال ابتلا به عوارض آنفولانزا مانند ذات‌الریه و بستری‌شدن در بیمارستان به‌دلیل آن را افزایش می‌دهد. هر فرد بالای 19 سال باید هر 5 تا 10 سال یک‌ بار واکسن پنومونی (به نام پنومواکس) تزریق کند. با ابتلا به آسم همچنین شانس بیشتری برای ابتلا به ذات‌الریه پنوموکوکی، که یک نوع شایع پنومونی باکتریایی است، وجود دارد. برای محافظت در برابر این بیماری‌ها و برای محافظت در برابر کزاز، دیفتری و سیاه‌سرفه باید واکسن Tdap به همراه واکسن زوستر (برای در امان ماندن از زونا) تزریق شود.

اگر پزشک متوجه شود که شما آلرژی دارید، واکسن‌های آلرژی (ایمونوتراپی) ممکن است به پیشگیری از علائم آلرژی و جلوگیری از بدترشدن آسم شما کمک کند. با تزریق واکسن‌های آلرژی، پزشک دوزهای کمی از مواد آلرژی‌زا را در یک برنامه منظم به زیر پوست شما تزریق می‌کند. با گذشت زمان، بدن شما ممکن است به مادۀ آلرژی‌زا عادت کند و درصورت قرارگرفتن در معرض آن‌ها کمتر پاسخ دهد.

چطور تغذیه و زندگی سالمی برای فرزند خود مهیا کنیم؟

کودکان در سال‌های اول زندگی به‌شدت از والدین خود الگو می‌گیرند. ازاین‌رو برای تضمین آیندۀ بهتر برای فرزندان شایسته است که والدین روش زندگی سالم و تغذیه صحیح را از سنین پایین و به شکل عملی به کودکان بیاموزند.

تغذیه سالم چیست؟

تغذیه سالم به معنای پیروی از عادات تغذیه‌ای است که کمک می‌کند بدن ما سالم باشد. این امر با مصرف مواد غذایی مفید که می‌تواند بیشترین مواد مغذی را برای بدن فراهم کند میسر می‌شود. درعین‌حال باید از مصرف مواد غذایی مضر مانند غذاهای چرب، شور، بسیار شیرین و… نیز اجتناب کرد؛ چراکه این غذاها موجب به وجود آمدن مشکلات فراوانی در سلامت بدن ما می‌شوند.

تغذیه سالم چیست؟

تغذیه سالم به معنای پیروی از عادات تغذیه‌ای است که کمک می‌کند بدن ما سالم باشد. این امر با مصرف مواد غذایی مفید که می‌تواند بیشترین مواد مغذی را برای بدن فراهم کند میسر می‌شود. درعین‌حال باید از مصرف مواد غذایی مضر مانند غذاهای چرب، شور، بسیار شیرین و… نیز اجتناب کرد؛ چراکه این غذاها موجب به وجود آمدن مشکلات فراوانی در سلامت بدن ما می‌شوند.

فواید تغذیه سالم

بسیاری از مشکلات و بیماری‌هایی که ایجاد می‌شود ناشی از مواد غذایی است که دریافت می‌کنیم. درحقیقت بدن ما از همین مواد غذایی که می‌خوریم ساخته‌ شده است و اگر توجه کافی به غذایی که می‌خوریم نداشته باشیم، دچار مشکلات زیادی خواهیم شد. فواید تغذیه سالم به‌اختصار عبارت‌اند از:

  • عدم کاهش یا افزایش غیرضروری وزن؛
  • عدم ابتلا به بیماری‌های قلب و عروق، کلیه، کبد و دستگاه گوارش؛
  • سلامت روان بیشتر و پیشگیری از ابتلا به اختلالات اضطرابی و افسردگی؛
  • پیشگیری از بسیاری از بیماری‌های متابولیک؛

افزایش ویتامین دی چه عوارضی دارد؟

ویتامین دی یک ویتامین بسیار ضروری در بدن ماست که در فرایندهای مختلفی در بدن مورد استفاده قرار می‌گیرد. این ویتامین یک ویتامین محلول در چربی است؛ بنابراین، بدن نمی‌تواند مقادیر اضافه آن را به‌سرعت و به‌سادگی دفع کند. درصورتی‌که دریافت این ویتامین بیش‌ازحد باشد، در بدن انباشته می‌شود و مشکلات زیادی را ایجاد می‌کند.

چه افرادی در معرض خطر مسمومیت با ویتامین D قرار دارند؟

کمبود ویتامین دی بسیار شایع است و به همین دلیل بسیاری از افراد برای جبران این کمبود از مکمل‌های این ویتامین استفاده می‌کنند. این مکمل‌ها در دوزهای مختلفی موجودند و معمولاً مسمومیت با این مکمل‌ها ایجاد نمی‌شود؛ زیرا برای اینکه مقدار ویتامین دی به‌اندازه‌ای افزایش پیدا کند که موجب مسمومیت شود باید مقادیر زیادی از این ویتامین مصرف شود.

بااین‌حال افرادی که سرخود و بدون تجویز پزشک این مکمل‌ها را مصرف می‌کنند در معرض خطر عوارض ویتامین D بالا هستند. در این زمینه مهم‌ترین علل مسومیت با ویتامین دی عبارت‌اند از:

  • مصرف تصادفی مقادیر زیاد؛
  • خطاهای نسخۀ پزشکی؛
  • استفاده نادرست از مکمل‌های ویتامین دی با دوز بالا.

علاوه بر آن، بعضی افراد به سبب ویژگی‌ها یا بیماری‌هایی که دارند بیشتر در معرض خطر عوارض افزایش ویتامین D هستند. شایع‌ترین این موارد عبارت‌اند از:

  • اختلالات گرانولوماتوز؛
  • برخی از لنفوم‌ها؛
  • سندروم متابولیسم نامنظم ویتامین دی؛
  • بعضی اختلالات مادرزادی.

خطرات ویتامین دی بالا

همان‌ طور که گفتیم، مقادیر ویتامین دی اگر بیش از تحمل بدن دریافت شود، به‌سختی دفع می‌شود و این افزایش منجربه بروز عوارض و مشکلاتی می‌شود. در ادامه به بررسی مهم‌ترین عوارض افزایش ویتامین D خواهیم پرداخت.

افزایش کلسیم خون

ویتامین D به بدن شما کمک می‌کند تا کلسیم غذایی را که می‌خورید جذب کند. در واقع این مورد یکی از مهم‌ترین نقش‌های ویتامین دی است. بااین‌حال، اگر مصرف ویتامین D شما بیش‌ازحد باشد، کلسیم خون شما ممکن است به سطوحی برسد که علائم ناخوشایند و بالقوۀ خطرناک ایجاد کند که به این حالت هایپرکلسمی گفته می‌شود.

علائم هیپرکلسمی عبارت‌اند از:

  • ناراحتی‌های گوارشی، مانند استفراغ، حالت تهوع، یبوست و درد معده؛
  • خستگی، سرگیجه، توهم و گیجی؛
  • از دست دادن اشتها؛
  • ادرار بیش‌ازحد؛
  • سنگ کلیه، آسیب کلیه و حتی نارسایی کلیه؛
  • فشارخون بالا و ناهنجاری‌های قلبی؛
  • کم‌آبی بدن.

هیپرکلسمی می‌تواند زندگی فرد مبتلا را به خطر بیندازد و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

ایجاد مشکلات گوارشی

مشکلات گوارشی در پاسخ به دریافت بیش‌ازحد ویتامین دی معمولاً شامل درد معده، بی‌اشتهایی، یبوست و اسهال است. این علائم اغلب ناشی از هایپرکلسمی است و در پاسخ به دوز بالای ویتامین دی ایجاد شده است.

مشکلات ذهنی و روانی

مسمومیت با ویتامین دی و هیپرکلسمی ناشی‌شده از آن می‌تواند موجب تغییراتی در روان و ذهن فرد شود. این علائم معمولاً شامل گیجی، افسردگی و روان‌پریشی است؛ اما، در موارد شدید حتی کما نیز گزارش شده است.

در یک گزارش پزشکی مردی 64 ساله که به شکل تصادفی روزانه 200000 واحد ویتامین دی مصرف می‌کرد دچار علائم بسیار جدی روانی و ذهنی شده بود. او در 10 روز اول اقامتش در بیمارستان آشفته و گیج بود؛ اما، با کاهش سطح کلسیم علائمش به‌تدریج بهبود یافت. حدود 18 روز طول کشید تا کلسیم او به سطح مورد انتظار بازگردد.

بیماری قلبی عروقی

بعضی از مشتقات ویتامین دی با فرایند آترواسکلروز در ارتباط هستند و منجربه ایجاد کلسیفیکاسیون عروقی می‌شوند که خصوصاً در عروق تغذیه‌کنندۀ قلب می‌تواند مشکلات جدی ایجاد کند. این در حالی است که ترکیبات فعال ویتامین دی ممکن است در برابر این فرایندها نقش محافظت‌کننده داشته باشند. تفاوت‌های نژادی و ژنتیکی در بروز این مشکلات نقش مهمی دارند.

افزایش کلسیم می‌تواند در فرایندهای الکتریکی قلب، که منجربه انقباض قلب می‌شوند، تداخل ایجاد کند و حتی منجربه از کار افتادن قلب شود.

مشکلات کلیوی

در برخی موارد، عوارض افزایش ویتامین دی می‌تواند منجربه آسیب کلیه و حتی نارسایی کلیه شود. چراکه هیپرکلسمی ناشی از مسمومیت با ویتامین دی می‌تواند منجربه از دست دادن آب زیاد از طریق ادرار شود و چون کلسیم در این مسیر رسوب می‌کند، در بافت کلیه کلسیفیکاسیون ایجاد می‌شود و سلول‌های زنده آن از بین می‌روند.

هیپرکلسمی همچنین می‌تواند باعث انقباض رگ‌های خونی کلیه شود که منجربه کاهش عملکرد کلیه می‌شود. جالب اینجاست که کمبود ویتامین D می‌تواند به کلیه‌ها نیز آسیب برساند و در مبتلایان به بیماری کلیوی منجربه عوارض شدید شود. به همین دلیل است که تنظیم میزان ویتامین دی بدن باید در محدودۀ طبیعی باشد.

تشخیص مسمومیت با ویتامین دی

همان‌ طور که گفتیم، مسمومیت با ویتامین دی منجربه ایجاد هایپرکلسمی می‌شود و اغلب علائم ناشی از این مسمومیت نیز به خاطر همین هایپرکلسمی هستند. هایپرکلسمی دلایل بسیار زیادی دارد که افزایش ویتامین دی یکی از آن‌هاست. ممکن است سابقۀ مصرف ویتامین D تنها موردی باشد که به تشخیص علت هایپرکلسمی ناشی از مسمومیت با ویتامین دی کمک کند.

افزایش سطح کلسیم خون 12 تا 16 میلی‌گرم در دسی لیتر (3 تا 4 میلی‌مول در لیتر) یک یافتۀ ثابت در هنگام بروز علائم مسمومیت است. سطح سرمی 25(OH)D معمولاً تا بیش از 150 نانوگرم در میلی‌لیتر (بیش از 375 نانومول در لیتر) افزایش می‌یابد. سطوح 1،25-دی هیدروکسی ویتامین D، که برای تأیید تشخیص نیازی به اندازه‌گیری ندارد، ممکن است طبیعی باشد.

کلسیم سرم باید اغلب (ابتدا به‌صورت هفتگی، سپس ماهانه) در تمام بیمارانی که دوزهای زیادی از ویتامین D دریافت می‌کنند اندازه‌گیری شود.

کمبود و مسمومیت با ویتامین دی

ویتامین D در جذب کلسیم، عملکرد سیستم ایمنی، محافظت از استخوان، ماهیچه و سلامت قلب نقش دارد. ویتامین D به‌طور طبیعی در بعضی از غذاها وجود دارد و بدن همچنین می‌تواند این ویتامین را زمانی که پوست در معرض نور خورشید قرار می‌گیرد تولید کند.

منبع غنی ویتامین D ماهی‌های چرب هستند و سایر غذاها میزان کمتری از این ویتامین دارند. ازطرفی بسیاری از افراد به اندازۀ کافی در معرض نور خورشید قرار نمی‌گیرند به همین دلیل کمبود ویتامین دی رایج است و برآورد می‌شود حدود 1 میلیارد نفر دچار کمبود این ویتامین باشند.

تنها راه برای تشخیص کمبود ویتامین دی انجام‌دادن آزمایش است و سرخود نباید گمان کرد که کمبود این ویتامین را دارید. اگر پزشک شما از نتیجۀ آزمایشتان متوجه شود که دچار کمبود ویتامین دی هستید، احتمالاً با تجویز مکمل‌های ویتامین دی به شما کمک می‌کند تا به سطوح نرمال خونی از این ویتامین برسید.

پزشک شما، بسته به اینکه سطح ویتامین D در بدن شما چقدر است و با در نظر گرفتن شرایط سلامت کلی شما، مناسب‌ترین دوز ویتامین D را برای شما تعیین می‌کند.

اگر از مکمل‌های ویتامین D با دوز بسیار بالا استفاده می‌کنید یا از ویتامین دی تزریقی استفاده می‌کنید، احتمالاً نیاز است برای بررسی کفایت درمان و جلوگیری از بروز عوارض افزایش ویتامین D به شکل دوره‌ای آزمایش دهید.

دریافت استاندارد ویتامین دی در روز 400 واحد بین‌المللی است و نباید سرخود از مکمل‌های با دوز بالای این ویتامین استفاده کنید.

علت تعریق زیاد بعد از نوشیدن آب

کم آبی و تعریق ارتباط زیادی باهم دارند. برای پشگیری از کم آبی بدن، باید مطمئن شوید که به میزان کافی آب می‌نوشید. اما ممکن است در نتیجه نوشیدن آب فراوان، ببینید که بیشتر از حد معمول هم عرق می‌ریزید.

به‌طور متوسط، ده درصد از آبی که بدن روزانه دفع می‌کند، بصورت عرق است. حتی اگر به‌طور مرتب هم ورزش نکنید، بدن شما در زمان‌های مختلف روز به تعریق ادامه می‌دهد تا از فوایدش بهره‌مند شوید.

عرق کردن، به پوست‌تان کمک می‌کند فعال بماند، خلل و فرج را تمیز می‌کند، کمک می‌کند دمای بدن‌تان پایین بماند و با دفع سموم از بدن از بیمارشدن‌تان پیشگیری می‌نماید. اما اگر مراقب نباشید، کم آبی می‌تواند با تعریق ارتباط داشته باشد.

کم آبی بدن چگونه بر تعریق اثر می‌گذارد

بدن شما باید مرتبا عرق کند تا سالم بمانید. و برای عرق کردن هم به آب نیاز دارد. عرق از حدودا ۹۵درصد آب تشکیل شده، بنابراین اگر به اندازه کافی آب دریافت نکنید این احتمال وجود دارد که با عوارض ناخوشایندی مواجه شوید.

وقتی دمای بدن‌تان بالا می‌رود، یا ورزش می‌کنید، بدن‌تان نیاز به عرق کردن دارد تا مانع از دمای بیش از حدش شود. البته برای عرق کردن هم لازم است که آب کافی داشته باشید.

اما اگر بدن‌تان کمبود آب داشته باشد، نمی‌تواند عرق کند و خطر گرمازدگی یا غش دراثر گرما وجود دارد. هر دو این‌ها می‌توانند موجب شوند احساس ضعف کنید و از حال بروید. بنابراین حفظ آب مورد نیاز بدن، مستقیما روی تعریق اثر گذاشته و توانایی بدن‌تان برای خنک کردن خودش را تعیین می‌کند.

آب رسانی مناسب

برای جلوگیری از دردسر ناشی از ناتوانی بدن برای تولید عرق، مهم است که پیش از تمرین و همین‌طور حین و بعد از آن آب کافی به بدن برسانید.

حدود دو تا سه ساعت پیش از تمرین، باید شروع به نوشیدن آب کنید تا برای ورزش کردن آماده شوید. این آب، بعدا برای تولید عرق هنگام تمرین مصرف شده و دمای درونی بدن‌تان را کاهش می‌دهد.

زمانی که ورزش را شروع می‌کنید، باید هر ده تا ۱۵ دقیقه، حدود ۱۰ میلی گرم آب خنک بنوشید. این کار به شما کمک می‌کند به تولید عرق در طول ورزش ادامه دهید. و بعد از ورزش هم باید به نوشیدن آب ادامه دهید تا بدن‌تان بتواند بعد از تبدیل حجم زیادی از آب بدن به عرق، دوباره به خودش آب رسانی کند.

عمل تعریق، ارتباط بسیار تنگاتنگی با میزان آب بدن دارد. شما باید هرآبی را که با تعریق از دست داده‌اید جایگزین کنید تا بدن‌تان دچار کم آبی نشود. اگر چنین اتفاقی بیفتد، احتمال زیادی وجود دارد که دمای بدن‌تان به اندازه خطرناکی بالا برود. در نتیجه، بدن‌تان را در ریسک فروپاشی یا اختلال در عملکرد طبیعی‌اش قرار می‌دهید.

به اندازه کافی آب بنوشید تا مطمئن شوید می‌توانید به اندازه نیاز روزانه‌تان عرق کنید. و اگر فهمیدید آب کافی نوشیده‎‌اید اما همچنان با مشکلاتی روبرو هستید، با پزشک مشورت کنید تا احتمال داشتن یک مشکل جدی‌تر را بررسی کند.

تعریق زیاد زمانی که هوا گرم و مرطوب باشد یا پیش از اجرای یک نمایش یا سخنرانی بزرگ، تجربه‌ای پیش پا افتاده است. اما برای برخی از افراد تعریق افراطی زیر بغل، مشکلی همیشگی است که تمام زندگی روزمره آنها را تحت تاثیر قرار داده است.

تعریق نامتعارف یا تعریق افراطی، از لحاظ پزشکی اختلالی خوش‌خیم است که خطری جدی برای سلامتی محسوب نمی‌شود. با این وجود، تعریق افراطی می‌تواند به معضلی عظیم بدل شود که تمام زندگی شخصی و اجتماعی فرد را تحت شعاع قرار دهد.

به اعتقاد برخی از متخصصان، ۳٪ از کل افراد جهان با تعریق افراطی دست به گریبان هستند و زندگی روزمره آنها را تحت تاثیر قرار داده که البته سهم زنان بیش از مردان است. احتمالا این مشکل در ابتدا ناچیز شمرده می‌شود تا اینکه فرد راه حلی غیر از مراجعه به پزشک نمی‌یابد.

به نقل از اکثر بیمارانی که از تعریق افراطی شکایت می‌کنند، این مسئله تاثیر مستقیمی بر حالات روانی آنها دارد. در یک همه پرسی، ۵۰٪ از بیمارانی که دچار تعریق افراطی هستند اذعان داشته‌اند که این مشکل اعتماد به نفس آنها را کم کرده است.

علائمی همچون خستگی مفرط از فعالیت‌های روزانه، افسردگی و پریشانی از سوی افرادی که با تعریق افراطی دست به گریبانند، به کرات گزارش شده است.

برای بهبود، روش‌های درمانی متعددی وجود دارد.

موثرترین نوع درمان ضدتعریق‌ها یا همان دئودورانت‌ها هستند که هم بدون نسخه پزشک و هم با نسخه قابل تهیه هستند. ضد‌عرق‌ها مجاری تعریق که متصل به غدد تعریق هستند را مسدود کرده و مانع از رسیدن عرق به سطح پوست می‌گردند.

ترکیبات فعال آن شامل نمک‌های فلزی، در اکثر موارد ترکیبات آلمینیوم مانند هگزاهیدرات کلراید است که اغلب در نسخه‌های تجویزی یافت می‌شود.

در صورتی که ضدتعریق‌ها قادر به کنترل میزان تعریق نباشند، در مرحله بعد درمانی به نام یونتوفورزیس که درمان با جریان الکتریکی است، پیشنهاد می‌شود.

این درمان برای کنترل تعریق دست‌ها و پاها مناسب‌تراست تا زیر بغل، با این وجود روش کار، فرایندی بسیار ساده دارد که به صورت سرپایی در مطب پزشک یا حتی در خانه نیز با درجاتی از موفقیت قابل اجراست.

گرچه فرایند دقیق درمان با یونتوفورزیس کاملا آشکار نیست، اما به طور حتم از میزان تعریق خواهد کاست و در عین حال با عوارض جانبی همراه نخواهد بود. برای حصول بهترین نتیجه ، تکرار جلسات درمان ضروریست.

یکی دیگر از روش‌های درمان بدون جراحی، برای بهبود مشکل تعریق افراطی استفاده از روش تزریق سم بوتولینوم (بوتاکس) می‌باشد که فرایند درمان بسیار کوتاه‌تر از روش یونتوفورزیس است.

این روش از سوی سازمان جهانی غذا و دارو برای درمان تعریق افراطی مورد تایید قرارگرفته است، در این روش بعد از تزریق، عصب غدد تعریق که عامل تعریق هستند از بین رفته و سیگنال‌های تولید عرق مسدود می‌شوند.

این روش بین ۳تا ۱۶ماه، به میزان قابل توجهی از میزان تعریق می‌کاهد. بعد از تاریخ یاد شده در صورتی که اثر درمان رو به افول بود، نیاز به تزریق مجدد وجود دارد، زیرا فرایند تعریق همچون گذشته نمایان خواهد شد.

در سال ۲۰۱۲سازمان جهانی غذا و دارو مجوز شیوه جدیدی از درمان بدون جراحی را صادر نمود به نام”میرادرای” که فرد را برای مدت طولانی از تعریق افراطی زیر بغل آسوده می‌نمود. درمان با استفاده از انرژی الکترومغناطیس صورت می‌پذیرد، که بر اثر گرما ۲۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ غده تعریق در ناحیه زیر بغل نابود می‌شوند.

تحقیقات حاکی از آن است که فرایند درمان با”میرادرای” در اکثر بیماران در صورت تکمیل دوره درمان، نتایج سریع و باثباتی داشته و تا ۸۰٪ از میزان تعریق آنها کاسته است.

اکثر افرادی که تحت درمان قرار می‌گیرند، قادرند بلافاصله بعد از فرایند درمان به فعالیت‌های معمول خود بازگردند، با این وجود تا چند روز بعد از درمان قرمزی، ورم و درد کاملا عادی و خارج از انتظار نیست.

گرچه روش”میرادرای” برای درمان تعریق افراطی کمی دشوارتر از مابقی روش‌هاست، اما قادر است زندگی افراد را متحول سازد. با این روش می توانید به این توصیه عمل کنید: “هیچ گاه اجازه ندهید دیگران شما را عرق کرده ببینند.”

برای سم زدایی ریه چه کنیم؟ (۵ روش برای پاکسازی کامل ریه افراد سیگاری)

اینکه بدانید سرطان دارید اصلا خبر خوبی برایتان نخواهد بود اما در سلسله مراتب بیماری های بدخیم، سرطان ریه یکی از بیماری هایی است که به سختی تشخیص داده می شود و درمان سختی دارد.

این بیماری معمولا روند درمانش سخت و دشوار است. در میان همه اندام های بدن، ریه یکی از بحث برانگیزترین اندام هاست که معمولا بیشتر افراد آن را نادیده می گیرند و استفاده درستی از آن ندارند.

هر اتفاقی که در هوا رخ می دهد بلافاصله با تنفس وارد ریه می شود و در آن رسوب می کند. شما ممکن است در حال حاضر تبلیغات هشداردهنده زیادی در مورد سیگار کشیدن مشاهده کرده باشید.

آخرین باری که در تلویزیون در مورد آلودگی هوا حرف زده شده کی بوده است؟ گازهای گلخانه ای و خطر زغال هایی که می سوزد چطور؟ اجازه دهید از زغال به عنوان یک نمونه ساده استفاده کنیم.

علی رغم صحبت های اخیر در مورد سوزاندن زغال، این گزینه یکی از منابع اصلی تولید و نشر کربن دی اکسید در ایالت متحده آمریکا محسوب می شود و اصلی ترین دلیل گرم شدن جهان است و باعث ایجاد آلودگی هوا، باران اسیدی و سایر مشکلات می گردد.

ریه های ما همیشه با محیط تعامل دارد. هر چیزی که در اطراف مان وجود دارد را به کمک نفس کشیدن وارد ریه ها می کنیم. با این که تقریبا هر کشور توسعه یافته ای در جهان خود را در برابر آلاینده های محیطی محافظت می کند اما کشوری همچون آمریکا بیش از ۲۰ قانون زیست محیطی را در سال های اخیر نیمه کاره رها کرده و همین امر زندگی شهروندان را به خطر می اندازد.

نکته مهم اینجاست که در بیشتر قسمت های جهان شرایط بدتر از این است و مقررات مرتبط با محیط زیست یا اصلا وجود ندارد یا بسیار ضعیف عمل می کند.

به عنوان مثال هند یکی ار کشورهای در حال توسعه است که قوانین بسیار بدی برای محیط زیست خود دارد.

انسان ها یکی از عوامل تخریب کننده محیط زیست محسوب می شوند. زمین و محیط اطراف آن برای نفس کشیدن ما از اهمیت بسیار زیادی برخوردارند.

اگر نتوانیم قوانین مرتبط با محیط زیست را کنترل کنیم باید بر روی خودمان کنترل داشته باشیم و به حفظ سلامت خود بیندیشیم.

ماهیت داروهای پیشگیرانه فراتر از بحث این مقاله است. با این حال بهترین و ساده ترین روش این است که از ریه های خود محافظت کنیم.

در ادامه سعی می کنیم ۵ روش طبیعی برای سم زدایی از ریه ها را مورد بحث قرار دهیم.


  1.  سیگار کشیدن را ترک کنید!

یکی از مهم ترین و واضح ترین راه حل هایی که برای محافظت از ریه ها وجود دارد، ترک سیگار است.

بر اساس گفته متخصصان سیگار کشیدن یکی از علل اصلی ابتلا به سرطان ریه محسوب می شود و حدود ۸۰ الی ۸۵ درصد مرگ های مرتبط با سرطان ریه به خاطر سیگار کشیدن است. با اینکه سیگار کشیدن یکی از فاکتورهای خطر اصلی برای سرطان ریه است اغلب  این گزینه با سایر فاکتورهای خطر شناخته شده نیز  تعامل دارد.

یکی از موارد دیگری که باعث بروز چنین مشکلاتی می شود ژنتیک است.

  1.  از آنتی اکسیدان های موثری استفاده کنید!

یک رژیم غذایی سالم و با تعادل خوب در برگیرنده آنتی اکسیدان هایی است که می تواند یک روش خوب برای سم زدایی ریه ها و سایر اندام های بدن باشد.

همانطور که می دانید آنتی اکسیدان ها از بدن در برابر رادیکال های آزاد محافظت می کنند. تحقیقات انجام شده نشان می دهد آنتی اکسیدان ها می توانند توانایی ریه ها را بیشتر کنند و کیفیت نفس کشیدن را بهبود ببخشند.

اگر به دنبال منابع خوب غنی از آنتی اکسیدان ها می گردید می توانید از بلوبری، کلم بروکلی، ماهی، انگور، چای سبز، اسفناج و سیب زمینی شیرین استفاده کنید.

  1.  تمرینات ورزشی را فراموش نکنید!

تحقیقات متعددی مزایای تمرینات ورزشی را به خوبی نشان داده اند. نیم ساعت ورزش سه الی چهار بار در هفته یا تمرینات ورزشی با شدت بالا و به مدت ۲۰ دقیقه سه بار در هفته می تواند ریه های شما را سالم نگه دارد و برای سلامت کل بدن نیز عالی است.

اگر در حال حاضر کمبود زمان دارید می توانید از برنامه هایی که برای اینکار طراحی شده اند استفاده کنید.


  1. محیط زیست خود را همیشه مدنظر داشته باشید!

با اینکه کنترل کردن محیط زیست و شرایطی که در آن رخ می دهد کمی دشوار است اما شما می توانید این کار را انجام دهید و از محیط زیست خود مراقبت نمایید.

در ابتدا مطمئن شوید که منزل و محل کارتان تهویه مناسبی دارد. سپس اگر در محیط کار خود عناصر خطرناک دارید (کارگران ساختمانی، نقاشان و کارگران بخش تولید برخی از کارخانه ها) بهتر است از ماسک مخصوص استفاده کنید. اگر چنین ماسکی ندارید یا کارفرما در اختیارتان قرار نداده است می توانید آن را تهیه کنید. سلامت خود را با نپوشیدن ماسک به خطر نیندازید.

اگر می دانید که شهر یا روستای شما محیط زیست آلوده ای دارد، بهتر است مهاجرت کنید. به این فکر کنید که آب و هوای آلوده چه خطرات و عوارضی را برای سلامتی شما در پی خواهد داشت. پس این موضوع را جدی بگیرید.

  1. نحوه نفس کشیدن را یاد بگیرید!

این گزینه ممکن است برایتان عجیب و شاید احمقانه به نظر برسد. اما بیشتر افراد نمی دانند که چگونه باید نفس بکشند. باور ندارید؟ نحوه نفس کشیدن خود را همین حالا بررسی کنید.

مشکل اینجاست که همه ما نفس های کم عمقی می کشیم. راه حل این است که ریه ها اندام های قابل بسط و گسترشی هستند. اگر این فیزیولوژی را درک کنید و تنفس عمیق را امتحان کنید می توانید مزایای زیادی برای بدن خود به دست آورید.

زمانی که ریه های خود را توسعه و بسط می دهید، از استرس تان می کاهید و  احساس می کنید انرژی بیشتری دارید.