آشنایی با HIV

ویروس HIV به سیستم ایمنی بدن حمله میکند و اگر زود تشخیصی داده نشود ممکن است منجر به ایدز شود.

کسانی که ناقل ویروس HIV هستند آن را تا آخر عمر دارند اما با مراقبت های پزشکی کنترل میشود.

کسانی که درمان موثر HIV را دریافت میکنند به عمر طولانی و سالم خود و سلامت شرکای خود کمک شایانی میکنند.

داروهایی که برای درمان عفونت HIV به کار می روند می توانند منجر به بروز عوارض جانبی شوند. شایع ترین عوارض جانبی عبارت است از تهوع، اسهال، سردرد و درد ماهیچه ای. عوارضی که کمتر شایع است عبارت است از، آسیب کبدی و مشکلاتی در استخوان ها.

عفونت HIV در اواخر دهه 1800 از نوعی شامپانزه افریقای مرکزی به انسان منتقل شده است.

نسخه شامپانزه ای این ویروس SIV نام دارد. طی چند دهه این ویروس در سراسر آفریقا پخش و سپس به سایر نقاط دنیا منتقل شد.

تنها راه برای تشخیص ابتلا به ویروس HIV انجام آزمایش است.(و از روی تعداد گلوبول های سفید نمی توان به مبتلا بودن یا نبودن فرد پی برد)

اکثر افراد در عرض 2 تا 4 هفته پس از عفونت علائمی شبیه آنفولانزا دارند. علائم ممکن است چند روز یا چند هفته طول بکشد. داشتن این علائم به تنهایی به معنای ابتلا به HIV نیست. سایر بیماری ها می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند. برخی افراد اصلا علائمی ندارند.

ایدز زمانی اتفاق می افتد که تعداد سلول های CD4 به زیر حد معینی سقوط کند و شخص به بیماری هایی مبتلا شود که در حالت معمول سیستم ایمنی انسان می تواند با این بیماری ها مبارزه کند مانند:  پنومونی، برخی از انواع سرطان ها و عفونت های مضر.

ماه ها و سالها طول میکشد تا ویروس HIV به ایدز تبدیل شود و در این مدت ممکن است فرد متوجه ابتلا به این ویروس نشود.

HIV می تواند کنترل شود اما درمان قطعی ندارد. داروهای ضد HIV می تواند به افراد کمک کند تا مدت ها سلامت خود را حفظ کنند و شانس انتقال ویروس به دیگران را کاهش می دهد. اما شواهدی مربوط به واکسن پیشگیری از عفونت HIV در دست نیست.

راه های اصلی انتقال HIV:

رابطه جنسی محافظت نشده

تزریق خون و یا فرآورده های خونی آلوده

از مادر آلوده به جنین در طول حاملگی

زایمان و شیردهی

استفاده از وسایل تزریق مشترک که قبلا توسط یک فرد مبتلا استفاده شده است.

احتمال سرایت اچ آی وی در هر بار آمیزش واژنی بدون محافظت از زن مبتلا به مرد 4 در ده هزار و از مرد مبتلا به زن 11 در ده هزار است که رابطه محافظت شده خطر را یک پنجم می کند. بدون انزال فقط خطر سرایت از مرد به زن کمتر می شود (8 در ده هزار)

درصورتیکه رابطه جنسی شما محافظت شده نباشد و کمتر از 72 ساعت از آن بگذرد هرچه سریع تر به مرکز مشاوره بیماری های رفتاری مراجعه کنید تا در صورت نیاز برای پیشگیری از ابتلا به اچ ای وی برای شما درمان پیشگیرانه آغاز شود.

 

اچ آی وی ویروسی نیست که از طریق آب، غذا و هوا منتقل شود، و بتواند بیرون از بدن انسان زیاد زنده بماند. بنابراین ویروس اچ آی وی از طریق تماس های عادی اجتماعی مانند بوسیدن، دست دادن، سرفه و کارد و چنگال مشترک، از یک فرد به فرد دیگر منتقل نمی شود.

اچ آی وی زمانی که در معرض هوا قرار می گیرد سریعا می میرد، و ترشح مایعات نیز زمانی فرد را مبتلا می کند که به درون جریان خون راه پیدا کند.

دوره پنجره در زمان ناقل بودن این ویروس موقعی است که ویروس در بدن هست ولی آزمایش پادتن منفی است بنابراین شخص به اشتباه سالم پنداشته می شود. حداکثر طول این دوره عمدتا بین سه هفته تا سه ماه پس از ورود ویروس به بدن است.

تست رپید و الایزا هر دو برای بررسی پادتن اچ آی وی هستند و از تکنیکهای مشابهی استفاده می کنند که در گزینه نخست سریعتر پاسخ حاضر می شود و گزینه دوم در تشخیص موارد مثبت دقیقتر است. پی سی آر برای بررسی وجود قطعات ماده ژنتیک ویروس در خون به کار می رود و با این که زودتر از آن دو می تواند انجام شود به دلیل دقت کمتر باید نتایجش با انجام آزمایش الایزا تأیید شود.

وسترن بلات آزمایش تاییدی است که در صورت مثبت شدن الایزا انجام می شود. علل مختلفی ممکن است در ایجاد پاسخ نامعین در وسترن بلات نقش داشته باشند: بیماریهای خود ایمنی (لوپوس، سیوگرن،…)، عفونت با HTLV، جذام، سرطانها، اوایل سروکانورژن، ایدز پیشرفته، HIV-2 و …مشکلات کیت و خطای آزمایشگاهی.

نتیجه مثبت از هر آزمایشی نه تنها آزمایش سریع، با آزمایشهای دیگر باید تایید شود.چون امکان مثبت کاذب بودن در کشور ما زیاد است (بیش از 90 درصد). در آزمایش‌های سریع (Rapid Test) چون فرصت چندانی برای واکنش مواد وجود ندارد، دوره پنجره طولانی تر است و نتیجه منفی 3 ماه بعد از رفتار پرخطر نتیجه آن قطعی است. دوره پنجره برای الایزای نسل 4 کوتاهتر است و نتیجه منفی پیش از یک ماه قطعی تلقی می شود.

آزمایش اچ آی وی یک آزمایش کاملا داوطلبانه است و به صورت خودکار و اجباری در ازمایشات بررسی نمیشود